«Όταν τα κτίρια πραγματικά λειτουργούν, αλλάζεις τον τρόπο που ο κόσμος βλέπει και εργάζεται. Εάν δεν αλλάζεις τη συμπεριφορά τους, τότε είσαι διακοσμητής για τούρτες». Με τέτοιους «εμπρηστικούς» αφορισμούς, διακρίνεται το πνεύμα του Μέιν που έχει ανάγει σε υψηλή επιστήμη τη σύγκρουση ανάμεσα σε συστήματα.
**Ο Τομ Μέιν, ο κορυφαίος Αμερικανός αρχιτέκτονας, που βραβεύτηκε το 2005 με την ανώτατη αρχιτεκτονική διάκριση –το Pritzker prize, μίλησε στο Μέγαρο Μουσικής για το έργο του στα πλαίσια του προγράμματος Megaron Plus.
Η φωνή του έχει μια μόνιμη θαρρείς βραχνάδα. Ο γεροδεμένος και ψηλός αρχιτέκτονας, σε κοιτάει στα μάτια. Μερικές φορές με αλλόκοτη ένταση. Μιλάει γρήγορα, με πάθος, οι απαντήσεις του μακροσκελείς και μερικές φορές καταλήγουν σε ερώτηση. Περιμένει από εσένα μια αντίδραση, τη συμμετοχή σου -πράγματι έχει το ταλέντο να διεκδικεί την απερίσπαστη προσοχή σου. Αναπόσπαστο κομμάτι της εκφραστικότητας, όλη η κίνηση του σώματος του, οι γκριμάτσες, οι κινήσεις των χεριών που περιστρέφονται στον αέρα (αντιπαραθέτω τη σχεδόν βουδιστική ακινησία και το αποστασιοποιημένο ύφος της ομιλίας της Ζάχα). Βρίσκεται στο γραφείο του, έναν ψηλοτάβανο χώρο με τα χαρακτηριστικά μιας αποθήκης και ξύλινο πάτωμα. Από τα υπόλοιπα τραπέζια, το δικό του γραφείο ξεχωρίζει μόνο επειδή βρίσκεται στην άκρη του χώρου και επειδή είναι λίγο μεγαλύτερο. Ο ίδιος κυκλοφορεί από γραφείο σε γραφείο, βρίσκεται στο κέντρο της παραγωγικής διαδικασίας: «Θεωρώ ότι περισσότερο δίνω την κατεύθυνση, τις σκέψεις παρά ότι είμαι ένας designer. Ο ρόλος μου είναι να προσδίνω συνέχεια και κατεύθυνση -να εμπνέω μια μεγάλη ομάδα. Είμαστε πόσοι 35, 45 άτομα; Είναι σαν να είσαι ο Ingmar Bergman ή ο Woody Allen». Καθόλου τυχαία, η διαδικασία αυτή του σχεδιασμού –σαν μια κινηματογραφική παραγωγή- αναμεταδίδεται από τρεις κάμερες ζωντανά μέσω του web site του.
Ολόκληρο το άρθρο θα το βρείτε σε αυτό το link
No comments:
Post a Comment